Een wereld van geuren

“Mijn wereld is een wereld van geuren. Wist je dat ik wel 700 tot 800 keer beter kan ruiken dan de mens? Als jij bij onze burcht bent geweest, kan ik dat 2 dagen later nog ruiken. De geur van mijn familie ruik ik het allerbeste. Rondom onze burcht lopen vaste paden die soms al eeuwenoud zijn. Dit zijn wissels. We markeren ze met de onze eigen geur zodat we in het donker toch de weg kunnen vinden. Soms ploegen boeren de wissels op hun akker om, maar zelfs dan kan ik het geurspoor volgen. Ik heb als het ware een plattegrond van geuren in mijn hoofd.”

In februari worden de jonge dassen geboren. Zij hebben die kennis nog niet. Daarom blijven ze dicht bij hun hol en bij hun moeder. “Als ik een nieuw gebied moet ontdekken, kan ik hopeloos verdwalen. Dat is beangstigend dus dat doe ik niet zo vaak. Als de bodem nog warm is van het zonlicht en de lucht snel afkoelt, zijn de geuren van de grond het beste te ruiken. Dat is meestal rond schemertijd. Ik ga dan eten zoeken (foerageren). Mijn kleine ogen zijn aangepast aan het leven in het donker. Ik vertrouw meer op mijn geur en gehoor dan op mijn zicht. Ik zie geen kleuren, alleen maar zwart-, wit- en grijstinten. Wel zie ik contrasten en silhouetten, al op 50 meter afstand. Lage tonen hoor ik net zo goed als jij en hoge tonen zelfs nog beter.

Ik ben een langzame jager dus knaagdieren krijg ik niet vaak te pakken. Gelukkig zijn er altijd regenwormen genoeg en hoef ik geen honger te lijden. Ik lust eigenlijk alles: insecten, slakken, weekdieren, bessen, granen en mais. Een maaltje bijeen vergaren duurt wel een aantal uren dus ik verveel me niet snel.

Hier op de natuurbegraafplaats wordt goed voor mij gezorgd. Zo komen er na zonsondergang geen mensen meer in het gebied, zodat ik lekker kan rondstruinen over de velden op zoek naar voedsel.”