Irene Dankelman is bioloog en ecoloog. Ze kent Landgoed Mookerheide heel goed. Als jonge studente deed ze in 1977 groot onderzoek naar de toenemende recreatiedruk op het landgoed. Nu wandelt ze er graag, met haar partner en honden. Ze denkt na over natuurbegraven en over een eventuele plek op Landgoed Mookerheide. ‘Natuurbegraven is een nieuwe fase in de link van mensen met hun omgeving.’
‘Steeds meer mensen kiezen er bewust voor dicht bij de natuur te zijn. We willen ook zélf terug naar de natuur, als we er niet meer zijn. Mijn ouders liggen begraven op de algemene begraafplaats in Malden. Ook een natuurlijke plek. Je hoort daar de geluiden van het bos, niet van mensen. Er heerst rust. Dat wil ik ook. Het past bij die fase van het leven. Het geeft ook nabestaanden de gelegenheid om rust te krijgen. Dat is voor mij heel belangrijk. Zelf weet ik natuurlijk niet wat ik nog meekrijg als ik er niet meer ben. Voor mij gaat het vooral om het nu naar een mooie laatste rustplek toe leven, en die overdragen aan mijn nabestaanden. Ik wil dat zij ook rust vinden waar ik ben.’
Landgoed Mookerheide is een prachtige plek. Een oud gebied, met een geschiedenis van vreugde én lijden. Je gaat er via cultuur naar natuur. Het stuk vanaf het jachtslot naar de heide toe, dat vind ik het mooiste deel. Het is prachtig dat het gebied door natuurbegraven behouden blijft voor volgende generaties. Zo moet het zijn.
Als ik langs het jachtslot rijd, komt de herinnering aan mijn familie naar boven. We vierden er vooral in de laatste fase van het leven van mijn ouders familiefeestjes, bijvoorbeeld hun zestigjarige bruiloft. We waren er samen. Ik ben als klein meisje hier naartoe verhuisd en heb voor mijn werk de hele wereld over gezworven maar dit is mijn thuis, mijn grond.
Mijn plek zou ik kiezen in een heel natuurlijk deel van het landgoed, liefst in het bos. De grondsoort moet zand zijn. Mijn partner en ik zeiden laatst nog tegen elkaar: we zijn echt mensen van ’t zand. Niet van rivieren of kleigrond, maar van zandgrond. Als bioloog en ecoloog kijk je heel anders naar die dingen dan andere mensen.
Ik vind dat begraven bij je leven moet passen. Bij hoe je bent. Als ik ga, wil ik dat mensen mijn leven vieren, en erop terugkijken. Daarna mogen ze me teruggeven aan de aarde.’
Je gaat er via cultuur naar natuur. Het stuk vanaf het jachtslot naar de heide toe, dat vind ik het mooiste deel. Het is prachtig dat het gebied door natuurbegraven behouden blijft voor volgende generaties. Zo moet het zijn.
