Plekken op de natuurbegraafplaats met een bijzonder verhaal Objecten van herinnering

Op natuurbegraafplaats Schoorsveld staat Frits zíjn bankje, uitkijkend over het veld waar hij afscheid nam van zijn vrouw. Op Maashorst is een kas uitgegroeid tot een ontmoetingsplek, waar koffie wordt geschonken en zelfs verjaardagen worden gevierd. Ondertussen brengt op Heidepol een brede schommel kinderen plezier, maar ook een dochter dicht bij haar vader.

Overal op onze natuurbegraafplaatsen ontstaan zulke plekken. Geen officiële monumenten, maar plekken die betekenis krijgen door de verhalen die er leven. Soms klein soms groot, altijd onvergetelijk. Welke verhalen er schuilgaan achter deze plekken? Dat leest u in dit artikel.

Frits’ bankje op Schoorsveld

Als Frits Schoorsveld bezoekt, wandelt hij naar het bankje bij de plek van ‘de vrouw’ en zit daar soms uren. Omdat het voor hem goed voelt. Ondertussen wordt dat bankje door het personeel van Schoorsveld ook wel Frits’ bankje genoemd. Frits geniet daar van de rust, de ruimte en de mooie natuur. Hij was de eerste die in september 2016 afscheid nam op Schoorsveld. “Ik vind het jammer dat mijn vrouw Schoorsveld nooit in het echt heeft gezien, maar weet zeker dat ze de mooiste plek heeft. Een zonnige plek aan de rand van het open veld, vlak bij de camping in Sterksel, waar we de 12 mooiste jaren van ons leven hebben doorgebracht.”

De kas op Maashorst

Aan het Dassenpad, in het bos op de natuurbegraafplaats, staat een kleine kas. De schuifdeur is altijd open. Het is een schuilplek. Soms letterlijk bij een malse regenbui. Meestal is het een figuurlijke schuilplaats of verblijfplek. Er wordt gerouwd, gepraat en herinnerd. Iemand haalt een thermoskan koffie uit de fietstas. De verjaardag van een kleine ster wordt gevierd. Er is taart en er hangen slingers ter nagedachtenis aan Tessa-Jane. Een nabestaande werkt er op zijn laptop. Hij voelt zich zo meer verbonden met zijn vrouw die op het veldje voor de kas begraven is. Een groep natuurliefhebbers wacht geduldig op dat ene moment dat de das zich laat zien. Heeft u een schuilplek nodig? Neem dan plaats op een van de houten banken of stoeltjes. De natuur heeft alle tijd.

Ik schommel jou

De schommel op Heidepol is een fijne plek om even na te denken, te spelen of te mijmeren. We zien wielrenners die even afstappen en uitrusten. Er schommelen giechelende kinderen, het liefst met z’n tweeën naast elkaar want de schommel is breed genoeg. Of een dochter schommelt met haar moeder in gedachten. Voor Lisanne en Tim werd het schommelen onderdeel van een bezoek aan haar vader die op Heidepol begraven ligt. Via een foto op de schommel wilden zij de wereld, en haar vader in gedachten, laten weten dat ze een kindje verwachten.

“Hoe mooi is het om Jinthe nu mee te nemen naar ‘Opa Sterretje’ en op dezelfde schommel weer een foto te maken.”

Een plek om even te zijn

Al zo lang mensen zich kunnen herinneren staat het Koetsehoes op het Landgoed Christinalust, gebouwd rond 1900. Vroeger werd deze gebruikt voor de koets en de paarden te stallen, wat gemakkelijk ging met de 2 grote staldeuren aan beide kanten. Zo hoefde de koets niet gedraaid te worden.

Nu is het vooral een plek om even stil te staan. Onder de overkapping ligt het haardhout te drogen. Er staat een bankje. Je kunt er zitten. Kijken. Luisteren.

Een vaste wandelaar van Landgoed Christinalust vertelde dat hij bij een regenbui eens een half uur had zitten schuilen. Zijn blik gericht op de natuur van de Marke.
“Pas toen zag ik echt hoe bijzonder het hier is,” zei hij.
“Je moet soms even blijven staan. Even niets doen. Alleen maar zijn.”

De verbindingstafel

Omgeven door groen, staat op natuurbegraafplaats Huis ter Heide een robuuste houten tafel met bankjes. Wie wil, kan er verbinden met de natuur, een dierbare overledene, een bekende of onbekende die aanschuift of met zichzelf. Soms is de plek decor van liefdevolle rituelen. Manager Joke Schilstra: “Op de verjaardag van een overleden kindje dat hier begraven ligt, aten nabestaanden er taart. Ook brachten ze ballonnen mee.”

Een andere keer stonden kratten bier op de tafel. “Tijdens de gang naar het graf werd er stilgehouden met de loopkoets. Een allerlaatste keer werd samen met de overledene geproost.”

In de natuur ervaren mensen vaak lucht. Drempels om contact te maken vervagen soms spontaan. “Wie zichzelf uitgenodigd voelt kan aan de tafel plaatsnemen. Wie weet tot welke vorm van verbinding dat leidt.”

De wachters

Twee ranke figuren torenen uit boven het Bremveld op natuurbegraafplaats Landgoed Mookerheide. Het zijn de wachters. Medewerker Willeke Driessen gaf de twee grove dennen hun bijnaam al voor de opening van de natuurbegraafplaats: “Ik ben een beelddenker en bedacht hoe de bomen zij aan zij op het veld stonden en de wacht hielden. Ik noemde ze ‘de wachters’ omdat ik hun aanwezigheid geruststellend vond, ze gaven me een beschermd gevoel. De naam werd overgenomen door collega’s en bezoekers. In het informatiecentrum hoorde je regelmatig: ‘Ik heb een plek bij de wachters’ of ‘Hij is begraven bij de wachters’. Voor veel mensen hebben ze een bijzondere betekenis. De bomen zijn meer dan een herkenningspunt; ze bieden kracht en troost.”