In liefde verbonden met de natuur

Heb jij wel eens een teken gezien in de natuur? Een roodborstje dat je telkens weer tegenkomt, of de zon die onverwacht doorbreekt en een specifieke plek uitlicht? Nu de dagen korter zijn, keren we als vanzelf naar binnen. De natuur maakt zich klaar om in rust te gaan. De zaden zijn gevallen en wachten geduldig tot het voorjaar zich aandient en ze aan een nieuw seizoen kunnen beginnen. In de natuur is er telkens een nieuw begin. Een houvast in tijden van gemis. Het houvast dat de natuur geeft vertaalt zich meer dan eens in symbolen in de vorm van planten of dieren. Lees hieronder meer over de symboliek uit de natuur.

Roodborstje

‘Tijdens een van de eerste uitvaarten die ik deed op Schoorsveld werd ik van het begin tot het einde vergezeld door een roodborstje. Tijdens het uitzetten van het natuurgraf hupte het roodborstje al op de takjes van de bosrand op en neer en viel hij me op.

Een dag later was het afscheid. Na een mooie ceremonie gingen we naar de plek midden in het bos. Onderweg daarnaartoe kwam de moeder van het te jong overleden meisje naast me lopen en vertelde hoe fijn en mooi het afscheid tot nu toe was. Ik vertelde haar van het roodborstje dat ik al eerder bij het plekje had gezien. Toen we aankwamen bij de boskamer schenen er zonnestralen door de bomen op het plekje en wat zat er op de rand van het natuurgraf? Het roodborstje. Ik keek de moeder aan en zag dat zij ook naar mij keek, ze had het roodborstje ook gezien en lachte naar me.

Wanneer ik haar later in de natuur van Schoorsveld tegen kwam en ze weer een bezoek had gebracht aan haar dochter, vroeg ik haar standaard of ze het roodborstje nog had gezien. Meestal was het antwoord ja. Later vertelde ze me eens dat ze Schoorsveld wat minder vaak bezocht maar dat het wel opviel dat ze het roodborstje thuis steeds vaker in de tuin zag. Alsof ze een teken kreeg dat het goed was zo, dat ze op welke afstand dan ook toch met elkaar verbonden bleven, verbonden door de natuur.’

Lindeboom

‘Mevrouw Lindeboom werd begraven op een plek met een gedenkboom. Jawel, een linde. Het moment waarop ze begraven werd, was precies het moment dat de lindebomen op Heidepol enorm stonden te geuren. Toen we aan kwamen lopen vlogen er een stuk of 50 putters voor ons uit. Echt een heel bijzonder gezicht.

Een uitvaart met verschillende tekenen van de natuur. Het dreigde te gaan regenen die dag, en we namen paraplu’s mee. Die hadden we niet nodig. De zon brak zelfs even door toen we aan het graf stonden. Pas toen de laatste mensen wegliepen, begon het heel lichtjes te spetteren. Niemand werd nat maar de timing was heel mooi. Later vertelde de dochter van mevrouw Lindeboom dat de dag waarop ze het gedenkteken neerlegden ook niet zo mooi begon. Toch brak de zon door op het moment dat ze het gedenkteken bij het natuurgraf plaatsten en er zonnebloemen op legden. De zon scheen precies op de plek van haar moeder. Kippenvel kreeg ik toen ze het vertelde.’

Drie reeën

‘De vader van Evelien (26), maakte een kerstboom voor haar van takjes en touwtjes. Samen met haar moeder versierde Evelien de boom met kerstversiering, en vlak voor haar overlijden hing ze er drie hertjes in. Ze volgde de opleiding patisserie. Bakken was haar lust en haar leven. Als verrassing voor haar ouders bracht ze een prachtig opgemaakte taart mee voor onder de kerstboom. Ook daarop stond een hertje.

Evelien kocht drie dezelfde armbandjes om verbonden te blijven met haar twee zussen. Op de dag van het afscheid sprak een van haar zussen, een foto met de drie armbandjes verscheen op het scherm en op dat moment staken drie reeën het open veld voor de ceremonieruimte over. Op klaarlichte dag, hoe bijzonder. Ze waren op weg richting ‘t Ven, daar waar Evelien voor altijd is, op de plek die ze zelf heeft uitgekozen.

De kerstboom hangt nog steeds aan de muur en elk jaar wordt deze verder gevuld, zodat hij door blijft groeien met de tijd. Een slapend hertje, een keukenmachine – symbolen die bij Evelien passen.’