Marjo en Dick De laatste reis

Samen op reis door het leven

Jeugdliefdes waren ze. Vanaf hun 15^e samen volwassen geworden. Ouders geworden van een dochter en opa en oma van een kleindochter. Na 25 jaar samenzijn zijn ze gaan backpacken. Ze hebben vele continenten bezocht, vooral Azië. Maar de meeste indruk maakte een lang bezoek aan de Galapagos Eilanden.

Toen duidelijk werd dat Dick ongeneeslijk ziek was, werd Egypte bezocht om afscheid te nemen van de onderwaterwereld waar ze altijd zo van genoten. Hier begon Dick al aan de tekst voor zijn eigen rouwkaart. Daarna voor de laatste keer naar Borneo. Dick wilde zijn kleindochter nog leren backpacken. Een hele mooie beleving.

Lessen van Dick

Dick was voor vrienden Dikkie Dik. Als er een kind geboren werd kreeg die een kleine Dikkie Dik knuffel. Toen hij ziek werd hebben ze een hele grote Dikkie Dik gekocht voor naast het bed. ‘Hij gaat deze periode helemaal meemaken’, vertelden ze elkaar.

Dick is een jaar ziek geweest. In dat jaar heeft hij het leven nog meer met beide handen aangegrepen. Niet weggekeken maar vooral vooruit. Hij koos voor regie. Om de rust te bewaren en Marjo heel goed achter te laten. Er was al heel wat vastgelegd, maar nu kwam het wel heel dichtbij. Samen bezochten ze de kistenmakerij, een uitvaartbus en maakten afspraken met een uitvaartbegeleider. Dick wilde Marjo zoveel mogelijk ontzorgen. En dat ging heel ver: hij maakte zelfs een boekwerkje voor haar met grote en kleine instructies. Voor later. Met de titel ‘Lessen van Dick’.

Met liefde omringd

‘Dick wilde waardig sterven. Hij had het moment zelf gekozen en keek ernaar uit. Toen de arts vlak voor het infuus vroeg of hij zeker was, zei hij: “Ach, schiet nou maar gewoon op. Dochter en kleindochter waren uit Australië overgekomen. Onze kleindochter is 11 jaar oud maar ze begreep haar opa maar al te goed en zei tegen de arts: ‘I very appreciate what you are going to do for my opa.’ ‘Dat was zo krachtig, dat zal ik nooit vergeten’, vertelt Marjo.

Zoals hij het wilde

De ceremonie werd gehouden in de uitvaartbus met plaats voor 24 mensen. Dick had tevoren de gastenlijst opgesteld.

Maandenlang heeft hij  aan zijn levensloop gewerkt en deze werd in de bus vertoond. Rijdend van Rotterdam naar Arnhem. Op de terugweg in de bus werden foto’s van alle reizen die Marjo en Dick gemaakt hebben vertoond. Allemaal prachtige natuurfoto’s, want elkaar fotografeerden ze nauwelijks.

“Het was heel fijn om deze busreis te maken met intieme vrienden. Allen met hun eigen verdriet.”

Een roodborstje als teken

Thuis staat nu wél een foto van Dick op het nachtkastje. ‘Maar op Heidepol voel ik me dichterbij hem’, zegt Marjo. Na de begrafenis stond Marjo met haar dochter en kleindochter nog even stil bij zijn laatste rustplaats. Er kwam een roodborstje uit de bosjes op een van de berkenstammetjes dichtbij zitten. ‘Dat voelde als een teken’, zei Marjo, ‘voor ons drietjes’. Onder de oude eikenboom en tussen de blauwe bosbes en de lijsterbes ligt nu het houten gedenkteken. Met een roodborstje erop.

De mooiste reis was met Dick

Marjo is dankbaar voor het mooie leven samen als een ‘perfect setje’. Maar ondanks de poging van Dick om haar zo goed mogelijk te “ontzorgen” is het gemis heel groot.

Marjo vertelt: ‘Als ik nu naar de foto’s van onze reizen kijk, weet ik dat ik met niemand kan delen hoe het was, voelde, en rook. Een leven zonder hem. Dat is moeilijk. En het wordt steeds definitiever. Maar ik praat gewoon fijn met hem als ik op Heidepol ben. Dat vind ik heel prettig.’

Meestal reist Marjo op zondag af naar Heidepol. Van de babbel en koffie met de vrijwilligsters van ’t Koffiehuys wordt ze blij.

Dag Dikkie Dik, een bijzondere man