“Heel vroeg in de ochtend werd ik gebeld, of ik naar haar toe kon komen. De wereld was stil en donker, maar overal brandden de lampjes. Oma overleed die dag, op tweede kerstdag. Een gevoelige dag, maar voor mij was er niks mooiers dan het overlijden op juist die dag. Het jaar ervoor heeft in het huis van papa namelijk 13 weken de kerstboom gestaan en hebben we elke week met oma kerst gevierd. Daar genoot ze zo van.”
Roelie, de oma van Marieke, leed aan de ziekte Alzheimer. “Mijn oma was heel zorgzaam, ze was de motor van de familie, het cement tussen de stenen. Ze stond altijd voor iedereen klaar. Per toeval ontdekte ik Schoorsveld tijdens een activiteit over afscheid nemen op de natuurbegraafplaats. Op dat moment was oma al best wel ziek. Ik gunde haar deze plek en ons dit afscheid op deze manier. Oma heeft het niet geweten, maar was graag buiten en veel op de fiets toen dat nog kon. Ze had dit omarmd met beide armen.”
“We hadden oma 9 dagen bij ons thuis. Ik bakte elke dag een taart en we hadden meer dan 50 mensen over de vloer in die dagen. We hadden al heel veel zelf bedacht en geregeld, de kaart was al klaar. Door de ziekte hebben we in 30.000 stappen afscheid genomen in al die jaren, maar het laatste stuk was bij ons thuis met het zicht op Schoorsveld. Mooier konden we het niet regelen.”
“Op de dag van het afscheid hebben bij ons thuis verzameld. Daar hebben we de kist met elkaar gesloten. We hebben met bijna alle vrouwen en nichtjes uit de familie het rouwboeket gemaakt. Mijn vader en opa reden oma samen in de rouwbus naar Schoorsveld. Dat was haar laatste rit. Toen we het pad op kwamen rijden, brak in één keer de zon door en scheen door de bomen. Dat was heel mooi.”
“De dienst was in de middag met veel muziek, daar hield mijn oma zo van. Ik had kaarsen meegenomen. De flikkerende vlammetjes, de warmte om haar heen, het boeket op haar kist, een mooie foto in het midden en het uitzicht naar buiten. Dat was gewoon super mooi. Er is veel door ons gesproken, maar ook door de verpleging van het tehuis waar oma woonde. Alle lieve mensen om haar en ons heen zijn na de dienst buiten in een haag gaan staan. Dan loop je met de loopkoets naar haar plek en kijk je achterom, het was heel druk, en zie je zo’n slinger van mensen door het landschap. Als ik daaraan denk krijg ik nog kippenvel. We hebben zelf het graf dicht gespaaid. Wat we met de familie zelf kunnen doen, doen we als familie heel graag zelf. Tot het laatste moment hebben we voor haar gezorgd.”
“Na afloop hebben we hier binnen een hele fijne ontmoeting gehad. Oma heeft in haar leven meer dan 1000 appeltaarten zelf gebakken, dus die hadden we hier ook. Er ontbrak ons aan niks, daar moest het leven gevierd worden. Ontmoetingen, herinneringen ophalen, een voortzetting van wat we die 9 dagen rondom haar kist ook gedaan hebben. Dat samenzijn hier aan het einde, dat was de kers op de taart.”
Marieke schreef een boek over haar oma en de ziekte Alzheimer. ‘Lust je koffie?’ geef je een inkijkje maar ook praktische tips, ervaringen en informatie over mantelzorg.
