Cecile: “Onze mutti, onze ‘Grossi’ (Zwitsers voor oma) wilde nog zoveel meer doen. 76 jaar en nog steeds aan het genieten van haar zelfstandigheid en vrijheid in haar flatje met haar geliefde kat. Overal naartoe op haar scootertje. Boodschappen halen en op bezoek bij familie of vrienden. Erop uit wanneer ze ook maar wilde. Genieten van haar kleinkinderen en achterkleinkinderen.”
Dorien: “Toen onze moeder, schoonmoeder en oma in november 2024 het verdrietige nieuws kreeg dat onze tijd samen schaars zou zijn, moesten er nog twee belangrijke dingen geregeld worden. Eén daarvan was haar laatste rustplaats.” Cecile: “De natuur was waar ze zich thuis voelt, zoals ze de natuur in Zwitserland lief heeft gehad. Ze is samen met haar zoon naar Schoorsveld gegaan om zich te oriënteren. Het was liefde op het eerste gezicht.” Fabienne: “Wat ik zo mooi vond is dat mam haar eigen plekje kon kiezen en daar ook heel blij mee was.” Dorien: “Je zag de rust die ze voelde bij deze plek. En dat gevoel bleef. Niet alleen bij haar, maar bij de hele familie.”
Op 24 januari 2025 moesten ze afscheid nemen van Therese. Cecile: “Thuis hebben wij, de kinderen, alles verder geregeld met Schoorsveld en met DELA.” Dorien: “Ze had alles al voorbereid: van de dienst tot een playlist en genodigdenlijst.” Cecile: “Muziek dat was het belangrijkste. Het afscheid moest geen poespas zijn, geen levensverhaal. Samen zijn was belangrijk. Gezelligheid en met elkaar praten.”
“Wij hebben een hele mooie foto op de kaart laten zetten. Geen foto van haar, dat wilde ze niet, maar een heide op de Zwitserse alpen. Zó Mutti. Fabienne is bloemiste en heeft voor de bloemen gezorgd. Om de kist kwam een bloemenband, daar kon iedereen één meegenomen bloem insteken. En dat beeld is bij zowat iedereen blijven hangen: die bloemen rondom de kist. We hebben echt rekening kunnen houden met haar wensen.”
Dorien: “De uitvaartdienst was precies zoals zij het wilde. We kijken daar met een heel warm gevoel op terug.” Fabienne: “Er was genoeg tijd en ruimte voor het afscheid. Er was niks te veel en de ambiance paste heel goed.” Cecile: “Na de dienst zijn wij als familie naar haar rustplek gegaan. Haar kist werd op de loopkoets gelegd en geduwd door haar kinderen en kleinkinderen, tussen de haag van mensen door die bij haar afscheid zijn geweest. Ook daarna was het een warm welkom met hapjes en drinken. Zo goed verzorgd en zonder haast.”
Dorien: “Ook nu, in de periode erna, ervaren we hoe bijzonder deze plek is. Het bezoeken van haar graf, samen met de (klein)kinderen, voelt natuurlijk. Schoorsveld is geen ‘begraafplaats’ zoals je die vaak kent, maar een prachtig natuurgebied waar rust, leven en herinnering samenkomen.” Fabienne: “Het draait niet alleen om de dood, maar juist ook om het leven op de natuurbegraafplaats.” Cecile: “Op elk moment dat ik op Schoorsveld ben geweest, heeft moeder natuur haar mooiste beeld afgespeeld. In de ochtend mistig met rijp op de planten en bomen. Langzaamaan komt de zon tevoorschijn en zie je de natuur verder tot leven komen. Dan leggen we een bloemetje neer op haar gedenkteken en dan klets je nog wat. Zoals ze zelf zei: met haar hoofd onder een boom, zodat ze niet in de volle zon ligt. Niet te dicht bij het water anders zou ze natte voeten krijgen en dichtbij een weggetje zodat ze alles nog een beetje in de gaten kon houden. Wat zijn wij blij dat we dit nog voor haar hebben kunnen regelen.”
