Bertje Spanbroek kwam al op het landgoed toen de zusters er nog woonden. Nu is ze 90 jaar en wandelt ze er regelmatig. Ze koos een zonnige plek in het open veld om op te gaan in de natuur en om haar kinderen te ontzorgen. “Ik ben eigenwijs en onafhankelijk, het past bij me om het nu al geregeld te hebben.”
Dansen en bewegen
“Soms denk ik: ‘Hoe bestaat het dat ik 90 ben?’ Ik kijk dankbaar terug op een rijk en vol leven. Met pieken en dalen, zoals elk mensenleven. Ik voel me geweldig, mensen zeggen dat ik straal. Ik wil mensen ontmoeten, ik wil dansen en bewegen. Ik wil naar buiten, waar het roodborstje mij roept. Ik ben nog springlevend en heb genoeg plannen. Mijn achterkleinzoon gooide laatst een muntje in een wensfontein en verklapte aan mij wat hij had gewenst: ‘Ik hoop dat oma Bertje 100 jaar wordt’. Nou, dan heb ik nog wel even! En als het niet zo mag zijn, dan is het ook goed. Ik voel me vredig.”
Terug naar de natuur
“Mijn plek op de natuurbegraafplaats heb ik al uitgekozen. Ik ken het landgoed goed. In de tijd dat de zusters er woonden, kwam ik hier al. Ik geef mezelf terug aan de natuur. Mijn dierbaren kunnen er komen wandelen, maar ze zijn niks verplicht. Ik lig daar dan heerlijk te rusten in de zon, met de bremstruiken om me heen. Het geeft rust dat ik het geregeld heb en dat de grafrechten eeuwigdurend zijn. Mijn ouders lagen op een kerkhof en de zorg voor het graf kwam op de kinderen terecht. Toen de grafrechten afliepen, was er een discussie over het wel of niet verlengen. Dat wil ik niet voor mijn kinderen.”
Flierefluiter
“Ik voel me nu een flierefluiter. Dat is niet altijd zo geweest, ik heb ook donkere periodes gekend. In de jaren tachtig ben ik gescheiden. Dat was een moeilijke tijd. Mensen begrepen het niet. Ik had toch alles? Ik had het gevoel dat ik nergens bij hoorde, dat ik in niemandsland was. Ik heb mezelf erdoorheen gesleept en pakte van alles aan. Ook haalde ik veel kracht uit de natuur. Mijn eerste kleinkind was net geboren en ik ging vaak met haar fietsen of wandelen. Even naar buiten om de eendjes te voeren of te kijken naar de kikkers. Soms praatte ik tegen de bomen, en vroeg ik ze om raad. Vroeger werd ik Bets genoemd, die naam paste niet bij me. Langzaamaan werd ik Bertje. Nu voel ik me bevrijd. Ik houd van reuring en wil onder de mensen zijn, maar zoek ook de stilte en de rust op. Ik ben van niemand, behalve van mezelf: Bertje.”
