De natuur als asbestemming Een dierbare herinneringsplek

“Een bezoeker had gehoord dat de urn van een vroegere vriend hier op natuurbegraafplaats Schoorsveld was begraven. Eenmaal op Schoorsveld trof hij de vrouw van zijn vriend. Ze hadden elkaar jaren niet gezien en spraken de hele middag. De natuurbegraafplaats blijkt een ontmoetingsplek”, ziet Chantal Ermers, manager op natuurbegraafplaats Schoorsveld in Heeze.

“Midden in de natuur is geen voor- of achterkant, er zijn geen deuren, geen rijtjes. Mensen vinden het hier mooi, prettig. Een plek in de natuur voor een urn of de as wordt hier een plek waar ook anderen de ruimte vinden om herinneringen op te halen. Dat doen mensen minder snel als de urn thuis blijft.”

De tijd na een crematie geeft ruimte

Een wandelpad verbindt het crematorium van Heeze met de weids uitgestrekte bloemen- en kruidenvelden van natuurbegraafplaats Schoorsveld. De verbinding is er al. “Juist na een crematie ontstaat tijd. Het duurt even voordat de as opgehaald kan worden. Die tijd geeft ruimte. Ruimte om na te denken over de asbestemming. Ruimte voor rouw. Ruimte voor herinneringen. Deze ruimte krijg je ook in de natuur. Je kunt altijd een wandeling komen maken. En omdat we de as niet verstrooien maar begraven blijft er een vaste plek om naartoe te gaan.”

Op een natuurbegraafplaats wordt as niet verstrooid omdat dit de bodem kan verstoren. “We zetten ons juist in om de natuur te versterken”, licht Chantal toe. Om die reden wordt de urn begraven óf de as wordt verstrooid ín het natuurgraf. “Ik vind het mooi om te zien dat je hiermee een plek houdt om naartoe te gaan. Mensen kunnen op hun eigen manier afscheid nemen. Je kan even rustig bij een dierbare gaan zitten. In alle stilte.”

Een gedenkteken markeert de plek

Net zoals bij een natuurgraf voor begraven, kan een urnengraf gemarkeerd worden met een houten gedenkteken. Omdat een urnbegraving wat later in tijd plaatsvindt is het gedenkteken vaak klaar op het moment van begraven.

Chantal merkt berusting op bij de keuze voor een vaste herinneringsplek voor de urn. “Ik zie opluchting. Oudste kinderen die de urn van hun ouders thuis hebben staan voelen ruimte voor de rest van de familie. Want niemand bezoekt elkaar om even bij de urn te zitten. In de natuur is dit veel toegankelijker. Ook zie ik dat mensen die bij leven een natuurgraf vastleggen berusting vinden in het feit dat ze de urn van een dierbare ook een plek geven. De urn hoeft niet doorgegeven te worden aan een volgende generatie, maar krijgt wel een eigen plek. Een dierbare herinneringsplek. En zo is alles goed geregeld voor later.”