Landgoed Mookerheide & ik uitvaartbegeleider Loes Rooijakkers-Jeuken.

In deze rubriek laten we mensen aan het woord over de band die zij hebben met Landgoed Mookerheide.

Zevenmaal omarmd

Ik wandel al meer dan twintig jaar langs de zevenarmige eik. Vanuit dat punt heb je een prachtig uitzicht over de hei. Vroeger liep ik daar tegen een heuveltje op, nu neem ik de trap. Want tegenwoordig is daar een entree naar natuurbegraafplaats Landgoed Mookerheide. Dat is best even wennen. Nu het een natuurbegraafplaats is, wil ik hier zeker zelf ooit begraven worden. Ik zoek soms in gedachten al een plekje uit. Ik wissel nog weleens tussen een plek die meer open is of meer bij de bomen, al naar gelang mijn stemming. Dat kan nog bij leven. Het wandelt anders, maar niet minder ontspannen. Natuur biedt troost. Als je wereld stilstaat door verdriet, ervaar je dat in de natuur alles gewoon doorgaat. Ik vind dan troost bij een eik met zeven armen. Begraven, herinneren en troosten. Een plek waar dood en leven hand in hand gaan als twee geliefden.

Dat sterven erbij hoort weet ik als uitvaartbegeleider maar al te goed. De eerste uitvaart die ik begeleidde op Landgoed Mookerheide, werden er tegelijkertijd twee. Binnen enkele uren overleden na elkaar twee zussen, de één meer onverwacht dan de ander. Dat werden twee graven naast elkaar en één ceremonie. Bijzonder omdat de zussen veel gelijkenissen hadden in hun levensloop. Naast de overeenkomsten waren hun karakters nogal verschillend. De band tussen de zussen bleek sterk genoeg om elkaar altijd weer te vinden tot in de dood. Ik zoek ze regelmatig even op als ik daar een ommetje maak. Voor mij is een begraafplaats een levendige plek waar de levenden elkaar ontmoeten omdat ze de doden komen groeten. En dat gaat op dit landgoed op een natuurlijke wijze. Het valt me op dat wandelaars niet schichtig van de paden wegschieten als daar een uitvaart is. Ze blijven even staan zodat we elkaar op het pad kunnen passeren met de loopkar. Een platte koets waarmee de overledene in een kist of draagbaar naar het graf gebracht wordt. Het gaat hier goed samen, de dood wordt niet weggestopt maar de boventoon voeren is ook niet nodig. Geen sfeerbepalende grafstenen, zwerfkeien en andere materialen die er tot in de eeuwigheid blijven staan. Het gaat hier immers om vergankelijkheid en het weer opgaan in de natuur. Als uitvaartbegeleider kom ik hier graag. Als wandelaar en bezoeker ook. Als toekomstige dode wil ik graag nog even wachten. Liever klim ik de trap op, sta ik stil bij de eik met zeven armen en loop ik even door naar de gezusters.

Loes Rooijakkers-Jeuken is uitvaartbegeleider bij Manuela Konings uitvaartbegeleiding