- Landgoed Mookerheide
- Mens
Landgoed Mookerheide & ik Femke van Welsenes, begeleider bij afscheidsmomenten
Verhalen om nooit te vergeten
Als buitenmens kom ik tot leven op de Mookerheide. Het voelt er soms on-Hollands rijk aan vergezichten. Dan ben ik even weg van de wereld, en tegelijkertijd zó dichtbij van alles wat me lief is. Oók mag ik hier families begeleiden bij het afscheid van een dierbare. Zo breng ik liefde en verbondenheid, gemis en troost samen tijdens een ceremonie. Niets zo intiem om het leven en de dood op zó’n prachtplek te omarmen.
In 2017 liep ik de ‘Walk of Wisdom’, een meerdaagse wandelroute rondom Nijmegen. Ik kruiste het landgoed Mookerheide. Het was bloedheet en op zoek naar verkoeling at ik mijn boterhammen in de schaduw van het jachtslot. Op de traptreden voor de hoge bronzen deuren was het de verstilling en verwondering die mijn gedachten de vrije loop lieten. Tijd om te dromen, weg van de waan van de dag.
Niet alleen als wandelaar maar ook in mijn werk als inhoudelijk begeleider bij afscheidsmomenten stel ik vragen en luister ik. Daarna begin ik te schrijven.
Door met families terug te kijken op het leven van hun geliefde kom ik vaak op een lichte manier tot de kern. Als metafoor is de natuur práchtig om uit te leggen hoe ik werk. Zoals de bomen die een tijd geleden nog kaal waren en ineens kleine knoppen laten zien, het ontluikende eerste groen verschijnt en voordat we het doorhebben is dit een nieuw begin. Met élk blad zijn eigen verhaal. De natuur is altijd in beweging, ze oordeelt niet en ìs er gewoon voor je. Zo werkt mijn aanpak ook. ‘Wat deed hij als kind het liefste buiten’ tot ‘wat neem je van hem of haar mee?’
Omdat mensen van elkaar verschillen, maar ook bijzondere details of anekdotes anders beleven observeer ik en denk ik mee wat er voor de achterblijvers nodig is. Met elkaar kiezen we passende woorden, muziek, beelden, of eren we de overledene op een andere manier, soms met symboliek of een ritueel. Elk mens is anders, het afscheid dus ook.
Om de hoek van het jachtslot staat het informatiecentrum van de natuurbegraafplaats, waar ook de ceremonieruimte voor afscheidsbijeenkomsten is. Mijn hart gaat er altijd sneller kloppen. Niet alleen bij een afscheid, maar ook als ik na een wandeling bij de vuurplaats ga zitten en terugdenk aan al die mensen die ik eerder heb mogen ontmoeten. Én hun verhalen. Klein of groot, vaak zo kwetsbaar en intiem gedeeld, om nooit te vergeten.
