Bianca kent Heidepol langer dan de medewerkers van Heidepol en langer dan het overgrote deel van de bezoekers. In het huis dat nu als informatiecentrum dient, heeft zij als puber gewoond.
Bianca schat dat ze een jaar of vijftien was. “Mijn vader had het huis en het gebied al gekocht, maar het was niet direct voor ons bewoonbaar.” Heidepol telde namelijk één bewoner, een kraker, die dreigde de hele kraakbeweging over het gebied te verspreiden met tentjes; hij was niet van plan de woning te verlaten. “Na veel praten begreep mijn vader dat de man droomde van een reis naar India. In ruil voor zijn leefruimte op Heidepol betaalde mijn vader zijn droomreis naar India.
De woning was slechts een heel klein huisje op palen, dat niet groot genoeg was voor ons als gezin. Of het waar was, weet ik niet, maar het huis zou ooit voor de maîtresse van koning Willem de derde zijn geweest. Mijn vader kocht een stacaravan en plaatste die achter het huis. Daar sliepen we de eerste twee jaar in.”
“In het weekend waren we altijd de klos. Dan zei mijn vader ‘help even mee’.”
Bianca vond de rust en ruimte in de natuur geweldig: “Ik ging vaak wandelen door het eigen gebied, samen met vriendinnen. Ze kwamen hier graag, dan konden ze paardrijden en de muziek konden we zonder problemen een tandje harder zetten. In de Beukenlaan hadden we een boomstam waar we konden zitten. Als de familie er was, gingen we daar met onze neven zitten. Bij de vierde boom rechts hadden mijn neefjes een gat gegraven waar ze een tuutje shag hadden verstopt. Iedere keer als ze kwamen, gingen we naar achteren en stiekem roken.”
“We hadden paarden, koeien, schapen en honden. Mijn vader verbouwde maïs, bieten en aardappelen. Het voorste stuk was voor de beestjes en het tweede stuk tot aan de beuken was voor de landbouw. In het weekend waren we altijd de klos. Mijn vader zei dan: ‘help even mee’. En even was vervolgens de hele dag. In de vakantie moesten we extra vroeg op, andere vriendinnen gingen naar het zwembad en wij plukten onkruid. Toch was het mooi om te doen en Heidepol is altijd een bijzondere plek voor me gebleven.”
