Menu

Vader zijn Met Xef in mijn hart en Fes aan mijn hand

Na het verlies van zijn zoontje Xef, die anderhalf werd, leek het leven stil te vallen voor Esteban (34). Dagen als Vaderdag waren extra donker — het liefst sloot hij zich dan af van alles. Elf maanden geleden werd hij opnieuw vader. Samen met zijn partner Romy verwelkomde hij Fes, die licht terug in het donker bracht.

“Vader worden vond ik altijd een beklemmend idee. Ik dacht aan alles wat ik zou moeten opgeven: vrijheid, vrienden, spontaniteit. Maar toen ik Xef voor het eerst zag, was er geen angst meer, geen twijfel. Alleen maar: jij hoort bij mij. Jij bent mijn zoon. En ik ben van jou. Het klinkt cliché, maar het was liefde op het eerste gezicht. Pure toewijding. Alsof er een ander mens in mij wakker werd.

Na enkele dagen merkten Romy en ik dat er iets niet klopte. Xefs oogjes maakten vreemde, schokkende bewegingen. We vroegen ons af: is dit normaal?

Xef bleek geboren met een afwijking in zijn hersenen, die heftige epileptische aanvallen veroorzaakte. Om zijn hersentjes te beschermen, werd hij in slaap gebracht.

Lees het verhaal van

Team Xef

Alles wat we ons hadden voorgesteld, verdween in het licht van monitoren en piepjes op de IC. Maar…we waren daar mét hem. Hij was er nog. We wikkelden hem in doeken, hielden zijn handjes vast. Tussen de machines door zong Romy zachtjes liedjes. Er was verdriet. Maar in die steriele kamer was ook heel veel liefde.

Toen Xef na anderhalve week weer wakker werd, waren de aanvallen niet weg. Toch ging hij stapje voor stapje vooruit. Als hij iets nieuws kon — een blik vasthouden, een handje uitsteken — vierden we dat alsof hij zijn eindexamen had gehaald. We noemden onszelf ‘Team Xef’. Samen waren we sterk.

Na drie maanden volgde een operatie. Door een deel van zijn hersenen te verwijderen, werd geprobeerd de aanvallen te stoppen — een keuze die we alleen konden maken uit liefde.

Snel na de operatie bleek dat de aanvallen bleven. De hoop op een ‘normaal’ leven vervaagde langzaam.

Knuffelen

Toch gaven we niet op. Als je kind intensieve zorg nodig heeft, dan doe je alles. Echt álles. Wat ons overeind hield, was de liefde — voor Xef, voor elkaar, en voor het leven dat we samen hadden — en bovenal: Xefs aanstekelijke vrolijkheid. Zelfs met talloze aanvallen op een dag bleef hij lachen.

In de periode die volgde leerden we Xef echt kennen. Zijn blik, zijn lach, de manier waarop hij op geluiden reageerde of op het ervaren van iets nieuws. Hij hield van samen wandelen, zingen en gek doen, van badderen en van de lekkere maaltijdjes die mama klaarmaakte. Het allermeest hield hij van lekker knuffelen met papa en mama.

Soms vergaten we onze zorgen. Dan waren we gewoon samen. Hij tussen ons in, wij aan zijn zijde. Het leven met Xef was kwetsbaar, maar altijd gevuld met liefde.

In het voorjaar van 2022 veranderde alles. Xef werd plotseling doodziek. Misselijk, overstuur, veel aanvallen en constant huilen. Meerdere keren werd het afgedaan als ‘waarschijnlijk een griepje’.

Weggerukt

Tot we, na opnieuw een paniekerige rit naar het ziekenhuis, in het UMC Utrecht belandde. Midden in de nacht vonden daar twee spoedoperaties plaats. Maar het was te laat. Xefs hersenen bleken vol met tumoren te zitten. Er was niets meer aan te doen.

Alles in ons brak. Terug op de kamer bleven we bij hem, maar hij verslechterde snel.

Het moment van overlijden – een week na onze aankomst in het ziekenhuis –  was enorm traumatisch. Urenlang snakte Xef naar adem. We hielden hem vast, zo dicht mogelijk tegen ons aan. We waren gebroken, maar wilden dat hij zich alleen maar geliefd voelde. Dus probeerden we hem te kalmeren, zongen zachtjes liedjes. Het was het allerzwaarste moment uit ons leven.

Toen was het voorbij. De allergrootste liefde in je leven, ineens zomaar weggerukt. Zo oneerlijk!

Hoe onwerkelijk alles ook voelde, er moest van alles beslist worden. De uitvaart. Het afscheid. En waar Xef zou komen te liggen. We wilden een plek die bij hém paste. Die zacht was en licht. Geen stenen rijen of harde muren.

Ruimte om te ademen

Iemand wees ons op natuurbegraafplaats Huis ter Heide. We kenden het nog niet, dus gingen een kijkje nemen. Zodra we daar aankwamen, voelden we: hier klopt het! Geen grauwe bedoeling, geen stenen paden. Een open plek, vol ruimte, gras, bomen, vogels, wind. Het ademde. En wij konden er ook weer ademen.

We kozen er een plek voor Xef. En in de tijd die volgde kwamen we er bijna elke dag. We wandelden, zaten op een kleed, praatten. Soms huilden we. Soms zeiden we niets. Het werd onze plek. “Als we ooit nog een kindje mogen krijgen,” zeiden we, “dan kunnen we hier komen picknicken. Bij Xef.”

Langzaam groeide de wens voor een broertje voor Xef. Toch was het wel erg beladen. Als ik nadacht over hoe ik voor een tweede kindje zou zorgen, dan voelde het bijna als verraad richting Xef.

Terwijl ik dit vertel, komt Fes binnen met zijn wankele stapjes. Hij is net elf maanden. Zijn blik zoekt de mijne, en als ik glimlach, lacht hij terug. Ik dacht dat ik die liefde nooit meer zo zou voelen. Maar vanaf het allereerste moment dat ik Fes zag, wist ik: ja. Jij ook.

Voor altijd

Je kunt niet twee keer hetzelfde voelen voor een kind. Maar je kunt wel opnieuw vol zijn van liefde. Vol van verwondering.

Met Fes is ons leven opnieuw veranderd. En ik sta er elke dag van te kijken hoe dat kan: dat we weer genieten. Echt genieten.

Voor het eerst in jaren voelt Vaderdag niet meer alleen donker. Op het kinderdagverblijf hebben ze iets geknutseld met Fes. Een klein cadeautje. Ik ben benieuwd. Niet omdat ik iets wil krijgen, maar omdat ik weer iets te vieren heb.”

Even is alles er tegelijk: liefde, verlies, gemis, verwondering.

Ik ben vader van twee kinderen. Eén die ik optil. Eén die ik meedraag. En tijdens Vaderdag zal ik voor altijd stilstaan bij wat ik had en wat ik heb.

Lees het verhaal van
Logo Natuurbegraven Nederland

Natuurbegraven Nederland maakt eeuwige grafrust in de natuur mogelijk samen met Natuurmonumenten

Logo Natuurmonumenten