Zondag 15 mei om 12.00 uur | Lezing ‘Uitvaart in eigen hand’ door Susanne Duijvestein Afscheid nemen op een mooie plek werkt enorm troostend

L: In je boek vertel je over een familie die een doe-het-zelf kist in elkaar zet en een dochter die haar vader in zijn eigen busje vervoert. Het boek staat vol mooie voorbeelden, maar voor jou gaat het niet om ‘mooi’ maar om ‘kloppend’. Wanneer klopt een afscheid?

S: Een afscheid klopt als het de persoon weerspiegelt. Vaak zijn afscheidsceremonies dertien-in-een-dozijn uitvaarten. Veel uitvaartondernemingen bieden standaard kisten, bloemstukken of locaties waar ze een commercieel belang bij hebben. Rondom een verlies ben je niet altijd even creatief of scherp en ga je daar sneller mee akkoord. Er is zoveel meer mogelijk: vervoer met een eigen camper, bloemen uit eigen tuin, of een afscheid thuis. Dat werkt ook nog eens helend.

L: Hier op de natuurbegraafplaats maken mensen het afscheid heel eigen en persoonlijk. Daar is ook alle tijd en ruimte voor.

S: Er is veel meer bewustzijn over de mogelijkheden dan tien jaar geleden; de dood mag weer onderdeel zijn van het leven. Er is behoefte om het anders te doen, dat zie je ook aan de opkomst van natuurbegraven. Het is nog een kleine groep, maar deze groeit wel.

L: Mensen willen het afscheid vaak wel anders, maar worden veelal overvallen door een overlijden en kiezen dan voor wat ze al kennen.

We houden de dood het liefste zo ver mogelijk op afstand. Kijk maar naar de crematoria, die staan buiten de bewoonde wereld zodat we er zo snel mogelijk weer vandaan kunnen. Het blijkt lastig om te bepalen waar het afscheid wordt gehouden. Families voelen zich vaak verplicht alle mensen uit te nodigen die de overledene kende. Ze kiezen dan voor een standaard plek, dat is makkelijk vanwege de ruimte en de faciliteiten. Maar willen we echt dat een uitvaart zo efficiënt mogelijk is? Ik vergelijk het wel eens met een zesbaansweg; ontzettend makkelijk, precies wat je nodig hebt om snel van A naar B te komen en heel soepel, maar er is niks te beleven. Je beleeft pas wat als je dat landweggetje neemt. Je gaat minder hard, de weg is wat hobbeliger, maar je ziet veel meer, en soms ontdek je nog eens wat. Samenkomen op een plek die iets betekent, zoals thuis, in een restaurant, in de kantine van de sportclub of in het bos, kan enorm troostend werken. Het zijn plekken van het leven.

L: Dat horen we hier ook vaak terug van nabestaanden.

S: Het is hier prachtig. Ik kan me voorstellen dat mensen dit gebied troostrijk vinden. De schoonheid van de natuur spreekt iedereen aan.

Susanne Duijvestein (1986) is zelfstandig uitvaartondernemer in Amsterdam en oprichter van het onlineplatform www.bijafscheid.nl waar ze kennis en inspiratie deelt over uitvaarten. Daarnaast is ze docent bij Gaandeweg Uitvaart Educatie. Deze lezing stond eerder gepland op zondag 12 september 2021. Toen was Susanne Duijvestein genoodzaakt de lezing te annuleren door corona, en werd de lezing overgenomen door uitvaartbegeleider Immanuel Baan. Op zondag 15 mei komt Susanne alsnog. De lezing start om 12.00 uur. Deelname is gratis. Schrijf je hier in.